(Hekayə)

Səhər saat 7 olardı. Telefonun zırıltısına oyandım. Zəng edən S. idi. Səsi çox pis idi, bu yaxşı xəbər vəd etmirdi. Səsindən bilinirdi:

- M., bilirsən nolub, C. ölüb.
- Yaxşı da, imkan ver yatağ.
- Anam canı düz dirəm. Döyüb öldürüblər.

Pafoslu çıxsa da, o vaxtı bu zəngdən sonra dünya gözümdə qaralmışdı. Axı biz üç ay əvvəl toy-bayramla onu əsgərliyə yola salmışdıq. İşə bax, dostum hərbi xidmətdə ölüb. İlk ağlıma gələn: ermənilər vurub, yəqin. Qəsəbəmizdə daha bir şəhid artdı. Yox, S. dedi döyüb öldürüblər. Düşmən niyə döysün axı? Elə uzaqdan atəş açıb öldürərdi də. Əşşi yox e, mən nə axmaqlayıram. Yəni özümüzünkülər öldürüb? Döysələr də, öldürməzlər, yox. Ola bilməz. Mümkün deyil. O dəhşətli xəbəri eşidəndən sonrakı düşüncələrim belə idi. Ta ki, hər şey bəlli olanadək.
 Davamını oxu